Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Het aloude liedje,
verliefd worden op een collega
Het lijkt een banaal verhaal, maar het gebeurde mij zomaar, ik werd verliefd van de ene op de andere dag op mijn collega. We werkten al 1,5 jaar samen en hadden het gewoon gezellig, niets aan de hand. We waren allebei getrouwd.
Maar op een dag sloeg gewoon de vlam in de pan. Een drama was gestart. Voordat we echt iets begonnen ben ik apart van mijn man gaan wonen, mijn huwelijk was al lang niet goed meer en verliefd worden op een ander was dus de laatste druppel. Hij had twee kinderen die hij nooit zou verlaten zei hij al in het begin. Hij kocht een huis bij mij in de buurt wat helemaal verbouwd moest worden en waardoor hij vaak bij mij langs kon komen. We wisten best dat het behoorlijk fout was wat we deden. Maar beide hadden we nog nooit zo'n intense relatie met iemand gehad. Maar hij werd verscheurd door zijn liefde voor zijn vrouw en kinderen en voor mij en wilde niet kiezen. Ik werd verscheurd door mijn liefde voor hem en de wetenschap dat hij nooit voor mij zou kiezen. Ondertussen kreeg zijn vrouw nog een baby. Onbegrijpelijk, maar zij wilde dat heel graag en hij kon haar niet weigeren. Ik was intens verdrietig en verbrak de relatie.
Maar we zagen elkaar elke dag en dat was heel moeilijk. We waren zo aan elkaar verknocht geraakt, het ging wel 50 keer aan en uit. Hij hield van twee vrouwen en hij wilde niet aanvaarden dat dit niet kon. Zijn vrouw wist van niets en hij wilde niet met de billen bloot. Het zou haar zo kwetsen.
Na 2,5 jaar intense liefde en spanning heb ik de knoop doorgehakt en er een punt achter gezet, dacht ik. Ik werkte inmiddels ook ergens anders.
Na een week kregen we door de telefoon een knallende ruzie en ik was door alles wat er de afgelopen jaren gebeurd was volkomen mezelf kwijt geraakt. Ik probeerde hem terug te bellen, maar zijn telefoon stond de hele avond uit, hij was naar een vergadering, ik was ziedend. Daarop ben ik naar zijn huis gereden en heb zijn vrouw ingelicht. Ze had natuurlijk wel een vermoeden gehad, maar hij had al die tijd ontkend.
Je begrijpt dat de chaos compleet was, maar ze zijn bij elkaar gebleven, voor de kinderen. Na drie maanden hebben we het toch telefonisch uitgepraat en elkaar vergeven. Het ging nog lang niet goed met ons en we misten elkaar vreselijk.
We spraken af af en toe met elkaar te bellen hoe het ging.
Ik dacht dat mijn verdriet nooit over zou gaan en als ik een enge ziekte had gekregen en ik dood zou zijn gegaan had het mij niets kunnen schelen. Uren heb ik gehuild en mezelf een stom varken genoemd dat ik hierin gestonken was, ik die zo´n sterke vrouw was.
Na een paar maanden ging het wat beter met me. Sommige dingen lukten weer en ik leerde met mezelf te leven en alles weer op de rit te krijgen.
Een paar dagen geleden hadden we weer telefonisch contact. Hij zei heel stoer dat het heel goed met hem ging. Ik was er aan toe om gewoon als vrienden, zoals we begonnen waren, nog af en toe contact te hebben. Maar hij gaf toe dat hij nog lang niet in mijn nabijheid zou kunnen zijn, omdat hij weer compleet voor de bijl zou gaan. En dat hij zijn vrouw bekend had nog veel aan mij te denken en onze gesprekken zo miste.
Hij zocht op Internet naar foto´s van mij op de website van mijn huidige werkgever en keek op weg naar het werk continue naar mijn auto uit. En als hij lange ritten moest maken hij gek werd van verlangen mij even te bellen. En op parkeerplaatsen zocht of ik ergens stond toevallig, (ik ben ook veel onderweg).
Dat horende zei ik hem dat hij wel met zijn verstand had gekozen, maar nog lang niet met zijn hart.
Ik heb gezegd dat hij mij niet meer moet bellen, hij kan dat niet aan, we moeten geen contact meer hebben voor zijn bestwil. Maar dit weigerde hij.
Ik heb geen idee hoe dit verder moet. Ik wil geen relatie meer met hem, maar als ik denk aan hoe hij nog bezig is met mij loslaten schrik ik van de heftigheid van zijn emoties.En automatisch komt dan het houden van weer om de hoek kijken, ik wil hem zo graag helpen alles op een rijtje te krijgen. Hij is echt de kluts kwijt. En ik ben echt al verder, al heb ik nu wel weer even een terugslag.
Toch schiet er ook een gevoel van genoegdoening door mij heen, lijden zal je! Mij zo in de steek te laten!
Tja, ik weet het niet, ik ga maar gewoon verder met mijn ding doen en niks, maar dan ook niks hopen. Moeilijk.
